Deprem sonrasında öğrencilerime depreme dair neler düşündüklerini ve hislerini sordum. Aldığım yanıtlar şu şekilde:

“Deprem olası bir felaket ve bunu hepimiz biliyorduk. Biliyor gibi görünsek te aslında bilmiyoruz… Çoğu insanın vicdanını kaybetmemesi çok güzel.”

“Çıkmaz sokaklar şehrinde gibi hissediyorum . Çok sevgili ebeveynlerim, beni anladığınızı söylemeyin, çünkü anlamıyorsunuz… Biliyorum beni korumak için yapıyorsunuz ama hayatı zindan ederek yapamazsınız. Teşekkürler.”

“Kendimi, bulunduğumuz durumda ders çalışmadığım için suçlu hissediyorum.”

“Benliğimi kaybettiğimi hissediyorum. Var olamamak? Düşünemiyorum.”

“Şu an yaşadığım duyguları daha önce hiç hissetmediğimi fark ettim.”

“Hayal kuruyorum ama korkarak.”

“İnsanın bildiği her şey, omzuna tekrar, tekrar yük oluyor.”

“Aileme, akrabalarıma içinde bulunduğumuz bu durumun normal olduğunu anlatmak isterdim.”

“Toplum olarak doğruya doğru, yanlışa yanlış demeyi öğrenirsek belki bir şeyler olur.”

“Deprem eğitiminin ne kadar önemli olduğunu anladık. Büyüklerim depremde balkona çıkmış, yani balkona çıkılmaması gerektiğini bilmiyor mu?”

“Hayatımın 5 şıkka bağlanmasını istemiyorum.”

“O kadar hüzün ve öfke doluyum ki… 16 yaşında bir lise öğrencisi olarak ben bile bunları düşünüyorsam insanlar neden düşünmüyor?” 

SONUÇ:

“Büyüklerin” daha fazla eğitime ihtiyacı var.

Gençlerden öğreneceğimiz “çok şey” var.

OYSAKİ HALÂ

Çocukları ve gençleri eğiterek toplumu eğiteceğimizi düşünüyoruz.

Gençlerin fikirlerine değer vermiyoruz.

ÖĞRETMENLERE NOT:

Her öğretmen aynı zamanda bir öğrencidir… Olmalıdır.

*Bu yazıda “Z Kuşağı” ifadesi bilerek ve isteyerek kullanılmamıştır